Βιβλίο -Τρίτος Κόσμος

 

Οι Σκιές της Επανάστασης

Βιβλίο Πρώτο: Η Πτώση των Αλυσίδων

---

Κεφάλαιο 1: Ο Άνεργος του Αιώνα

Η πλατεία Συντάγματος έμοιαζε με νεκροταφείο. Οι γκρίζοι ουρανοί της Αθήνας έριχναν μια μελαγχολική σκιά πάνω στα κτίρια που κάποτε αντιπροσώπευαν την αξιοπρέπεια της δημοκρατίας. Τώρα, οι φωτεινές οθόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης Παρακολούθησης κυριαρχούσαν σε κάθε γωνία, βομβαρδίζοντας τους πολίτες με μηνύματα "Ευτυχίας" και "Συμμόρφωσης".

Ο Οδυσσέας Καραμανλής κάθονταν στον πάγκο που είχε γίνει το σπίτι του τους τελευταίους έξι μήνες. Τριάντα οκτώ ετών, άνεργος για τρία χρόνια, με το πρόσωπό του να έχει χαραχτεί από τη φτώχεια και την απόγνωση. Τα μάτια του, κάποτε γεμάτα όνειρα, τώρα αντανακλούσαν μόνο το κενό που είχε αφήσει η απουσία της Μαγδαληνής.

Μαγδαληνή... Το όνομά της ήταν σαν μαχαίρι που τρυπούσε την καρδιά του. Πέντε χρόνια μαζί, σχέδια για γάμο, για παιδιά, για μια ζωή που κατέρρευσε μαζί με την οικονομία. Όταν έχασε τη δουλειά του στη διαφημιστική εταιρεία, η Μαγδαληνή παρέμεινε δίπλα του. Αλλά η φτώχεια είναι σαν καρκίνος – τρώει τις σχέσεις από μέσα.

Μια μέρα, απλά εξαφανίστηκε. Κανένα σημείωμα, καμία εξήγηση. Μόνο ένα άδειο διαμέρισμα και μια σπασμένη μόνο καρδιά.

Ο Οδυσσέας κοίταξε τη φωτεινή οθόνη απέναντί του. Ένα χαμόγελο προπαγάνδας τον αντίκριζε: "Είστε Ευτυχισμένοι; Δηλώστε την Κατάστασή σας!" Γέλασε πικρά. Ευτυχισμένος; Στην κοινωνία της διαρκούς παρακολούθησης, η δυστυχία ήταν έγκλημα.

Τα "Δικαστήρια Ευτυχίας" της Ε.Ε. είχαν θεσμοθετηθεί πέντε χρόνια πριν. Όποιος δεν δήλωνε επαρκή επίπεδα χαράς στις εβδομαδιαίες αξιολογήσεις, αντιμετώπιζε "αποκατάσταση" – είτε μέσω χημικών, είτε μέσω φυλάκισης, είτε μέσω "εθελοντικής" επανεκπαίδευσης.

Ένα δρόμο παρακάτω, μια τηλεοπτική κάμερα τον εντόπισε. Ο δημοσιογράφος της "Ευρωπαϊκής Φωνής" τον πλησίασε με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο.

"Κύριε, θα θέλατε να μοιραστείτε τη χαρά σας με τους συμπολίτες σας σήμερα;"

Ο Οδυσσέας τον κοίταξε για μια στιγμή. Στο μυαλό του πέρασαν οι άδειες σακούλες στο ψυγείο του, οι λογαριασμοί που δεν μπορούσε να πληρώσει, το κενό κρεβάτι του. Χωρίς να το καταλάβει, μίλησε:

"Χαρούμενος; Δεν είμαι χαρούμενος. Είμαι σπασμένος. Αυτή η χώρα έχει γίνει φυλακή και εσείς μας ζητάτε να χαμογελάμε ενώ πεθαίνουμε από την πείνα."

Η κάμερα συνέχισε να γυρίζει. Ο δημοσιογράφος κατέγραψε τη δήλωσή του με προφανή ευχαρίστηση. Ο Οδυσσέας συνειδητοποίησε αμέσως το λάθος του, αλλά ήταν πολύ αργά.

Κεφάλαιο 2: Η Συλλογή των Δυστυχισμένων

Μέσα σε δυο ώρες, η Ευρωπαϊκή Αστυνομία Ευτυχίας χτύπησε την πόρτα του. Τρεις άνδρες σε μπλε στολές, με τη συσκευή μέτρησης συναισθημάτων στο χέρι.

"Οδυσσέας Καραμανλής, είστε υπό κράτηση για δημόσια έκφραση δυστυχίας και αποσταθεροποίηση του κοινωνικού ιστού," είπε ο επικεφαλής, διαβάζοντας από μια ηλεκτρονική ταμπλέτα.

Ο Οδυσσέας δεν αντιστάθηκε. Τι νόημα είχε; Η Ευρώπη είχε γίνει μια γιγαντιαία φυλακή συναισθημάτων.

Το κρατητήριο στον Κορυδαλλό είχε μετατραπεί σε "Κέντρο Αναδιαμόρφωσης Συναισθημάτων". Οι φρουροί φορούσαν μάσκες με σταθερά χαμόγελα. Τους τοίχους στόλιζαν σλόγκαν όπως "Η Χαρά είναι Καθήκον" και "Η Δυστυχία είναι Εγωισμός".

Στο κελί του, ο Οδυσσέας συνάντησε τον Νικόλαο, έναν  δάσκαλο που είχε αρνηθεί να διδάξει το νέο μάθημα "Υποχρεωτική Αισιοδοξία" στους μαθητές του.

"Δεν μπορώ να πω στα παιδιά να είναι χαρούμενα όταν τα βλέπω να λιποθυμούν από την πείνα," είχε πει ο Νικόλαος. "Αυτό με έφερε εδώ."

Τη νύχτα, μέσα από τα κάγκελα, ο Οδυσσέας άκουσε περίεργους ήχους. Φωνές που μιλούσαν σε γλώσσες που δεν καταλάβαινε. Αραβικά, γαλλικά, γερμανικά... Η φυλακή, δεν ήταν μόνο για τους Έλληνες.

Κεφάλαιο 3: Η Οργάνωση των Ξένων

Στα υπόγεια της Αθήνας, στα εγκαταλελειμμένα τούνελ του μετρό, ο Μουσταφά Αλ-Τάτι κρατούσε τη συνέλευση. Τριάντα πέντε χρόνων, πρώην διπλωμάτης από το Σουδάν, είχε φτάσει στην Ελλάδα πριν από επτά χρόνια ως πρόσφυγας. Τα μάτια του έλαμπαν με την φωτιά της οργάνωσης και της επανάστασης.

Γύρω του, περίπου διακόσιοι άνθρωποι – Σύροι, Αφγανοί, Σομαλοί, Πακιστανοί, Μπαγγλαδεσιανοί. Άνθρωποι που είχαν χάσει τα πάντα, αλλά όχι την ελπίδα.

"Αδερφοί μου," είπε ο Μουσταφά με τη βραχνή φωνή του, "βλέπετε τι έκαναν σε αυτή τη χώρα. Αυτό που έκαναν στη χώρα μας, το κάνουν τώρα και στη δική τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε ο νέος αποικιοκράτης. Δεν διαφέρει από τους Βρετανούς στο Σουδάν ή τους Γάλλους στο Μαλί.

Οι δυτικοί   για να  ξεφύγουν απ τα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιούργησαν αποικιοκρατούν το εσωτερικό των  χωρών τους"

Τα βλέμματα γύρω του έλαμπαν. Ο Μουσταφά συνέχισε:

"Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το καθεστώς μόνοι μας. Οι Έλληνες φτωχοί είναι οι σύμμαχοί μας. Αυτοί που πεινάνε, αυτοί που δεν έχουν δουλειά, αυτοί που συλλαμβάνονται επειδή δεν χαμογελάνε. Μαζί μπορούμε να γκρεμίσουμε αυτές τις αλυσίδες."

Από τη γωνία, ο Χαλίλ Μπεν Άλι σηκώθηκε. Νεότερος από τον Μουσταφά, με σκληρό βλέμμα και σχεδόν καυτά μάτια. Προερχόταν από τη Συρία, όπου είχε χάσει όλη του την οικογένεια.

"Μουσταφά, το πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες δεν μας βλέπουν ως συμμάχους. Μας βλέπουν ως εχθρούς. Μας κατηγορούν για τη φτώχειά τους. Δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε αυτούς."

Ο Μουσταφά τον κοίταξε με υπομονή. "Τι προτείνεις, Χαλίλ;"

"Επανάσταση. Αλλά μόνο για εμάς. Εναντίον όλων των Ευρωπαίων. Εναντίον όλων των γηγενών. Πόλεμος συνολικός."

Ένα σιωπηλό μουρμουρητό διαπέρασε τη συνέλευση. Ο Μουσταφά γύρισε  αργά τοκεφάλι.

"Αυτό δεν είναι επανάσταση, Χαλίλ. Είναι εκδίκηση. Και η εκδίκηση δεν χτίζει κοινωνίες. Τις καταστρέφει."

Ο Χαλίλ έβαλε το χέρι του στη λαβή του μαχαιριού του. "Ίσως τότε χρειαζόμαστε καταστροφή πριν από την ανοικοδόμηση."

Κεφάλαιο 4: Η Διάσπαση

Το χειμώνα που ακολούθησε, η κίνηση των μεταναστών χωρίστηκε σε δύο φράξιες. Ο Μουσταφά διατήρησε τη μεγαλύτερη ομάδα, αλλά ο Χαλίλ κατάφερε να πείσει σχεδόν εκατό οπαδούς.

Οι πρώτες συγκρούσεις ήταν μικρές, σχεδόν παιδικές. Ένας καβγάς για πρόσβαση σε σπίτι, μια διαφωνία για στρατηγική. Αλλά σύντομα κλιμακώθηκαν.

Τον Μάρτιο, ο Χαλίλ επιτέθηκε σε μια συνέλευση του Μουσταφά. Τριάντα άνδρες με μαχαίρια και κατσαβίδια εισέβαλαν στα υπόγεια. Η μάχη διήρκεσε τρεις ώρες. Όταν τελείωσε, δώδεκα άνθρωποι ήταν νεκροί και ο Μουσταφά είχε μια βαθιά πληγή στον ώμο.

Αλλά είχε κερδίσει. Ο Χαλίλ και οι οπαδοί του έφυγαν από την Αθήνα, κατευθυνόμενοι προς τη Βόρεια Ελλάδα. Ο Μουσταφά κρατούσε τον έλεγχο της πρωτεύουσας.

"Η μάχη δεν τελείωσε," είπε στους οπαδούς του . "Ο Χαλίλ θα επιστρέψει. Αλλά θα είμαστε έτοιμοι."

Κεφάλαιο 5: Η Φωνή από τη Λιβύη

Ενώ οι συγκρούσεις ανάμεσα στους μετανάστες κλιμακώνονταν, χίλια χιλιόμετρα νότια, στη Λιβύη, ο Λοχαγός Ταχρίρ Αλ-Γκαμπάρ κοίταζε τη Μεσόγειο από τη γέφυρα ενός παλιού πετρελαιοφόρου.

Ο Ταχρίρ, σαράντα δύο ετών, είχε υπηρετήσει στον στρατό του Καντάφι. Μετά την πτώση του καθεστώτος, έγινε πειρατής, έμπορος όπλων, επιζών. Αλλά πάντα είχε μεγάλα όνειρα.

Η παραθαλάσσια περιοχή που ελεγχόταν έλεγχε είχε  γίνει το προσωπικό του βασίλειο. Εκατό μαχητές, είκοσι τεχνικά οχήματα, και τρία παλιά πολεμικά καράβια που είχε κλέψει από το Λιβυκό Ναυτικό.

Αλλά ο Ταχρίρ έβλεπε μακριά. Η Ευρώπη κατέρρεε από μέσα. Τα βίντεο από τις διαμαρτυρίες στην Αθήνα, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη έφταναν στη Λιβύη μέσω δορυφόρων. Ο καιρός για επίθεση ήταν κοντά.

"Κύριε Μουσταφά," ακούστηκε μια  φωνή στο δορυφορικό τηλέφωνο, "πώς θα σας  φαινόνταν να συνεργαστούμε;"

Ο Μουσταφά, από τα υπόγεια της Αθήνας, απάντησε αμέσως: "Τι έχετε να προσφέρετε;"

"Όπλα. Χρήματα. Καράβια. Και εμπειρία στον πόλεμο."

"Και τι θέλετε;"

"Να πάρω την Ελλάδα. Να την  δώσω σε αξιόπιστα χέρια. Στα δικά σας."

Ο Μουσταφά σκέφτηκε για μια στιγμή. "Αμάν δεν θέλω να χυθεί αίμα αθώων."

"Δεν θα χυθεί. Θα χυθεί μόνο αίμα καταπιεστών."

Κεφάλαιο 6: Η Σύμμαχία

Η πρώτη παράδοση όπλων έγινε τον Μάιο. Ένα μικρό καΐκι, φορτωμένο με kalashnikov, RPG, πλαστικά εκρηκτικά και πυρομαχικά, έφτασε στα ελληνικά παράλια. Ο Μουσταφά εξέπλάγειν με   τον εαυτό του όταν συνειδητοποίησε πόσο φυσικό του έρχονταν να χειρίζεται τα όπλα.

"Είχα ξεχάσει πως χειρίζεσαι κρατάει ένα όπλο," είπε στον Αχμέτ, τον αναπληρωτή του από τη Συρία. "Δεν είμαι πολεμιστής. Είμαι διπλωμάτης."

"Μερικές φορές," απάντησε ο Αχμέτ, "η διπλωματία χρειάζεται κι αυτή βοήθεια."

Οι επιθέσεις ξεκίνησαν μικρές. Δολιοφθορές στα κρατικά κτίρια, διακοπές ρεύματος, κλοπές από αποθήκες τροφίμων που μοιραστήκαν στους φτωχούς. Σταδιακά, ο Μουσταφά χτίζει μια σχέση με τους Έλληνες που πεινάγαν.

"Βλέπετε," έλεγε στις προσωπικές του συγκεντρώσεις στα κρυφά σημεία της πόλης, "δεν είμαστε εδώ για να πάρουμε. Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε. Η φτώχεια σας είναι η φτώχεια μας."

Σταδιακά, κάποιοι Έλληνες άρχισαν να συμμετέχουν στις επιχειρήσεις. Αρχικά απλά άνεργοι που έψαχναν για τρόφιμα, αλλά σύντομα άνθρωποι με δεξιότητες – ηλεκτρονικοί, μηχανικοί, πρώην στρατιωτικοί.

Κεφάλαιο 7: Η Φυλακή και η Απελευθέρωση

Ο Οδυσσέας περνούσε τον τέταρτο μήνα του στο κρατητήριο όταν άκουσε τις εκρήξεις. Ήταν τρεις το πρωί, και ο ουρανός άρχισε να φωτίζεται από φωτιές.

"Τι διάολο γίνεται;" φώναξε ο Νικόλαος από το διπλανό κελί.

 Στη διάρκεια των νυχτών, μαύρες φιγούρες εισέβαλαν στις φυλακές. Είχαν πυρομαχικά, αλλά δεν φαινόταν να σκοτώνουν – απλά εξουδετέρωναν τους φρουρούς.

"Αδελφέ," είπε μια φωνή από τα κάγκελα. Ο Οδυσσέας γύρισε και αντίκρισε έναν ψηλό άνδρα με σκούρο δέρμα και προσεγμένα μάτια. "Είμαι ο Μουσταφά. Είμαι εδώ για να σας ελευθερώσω."

"Γιατί;"

"Επειδή και εσείς είστε φυλακισμένος αυτού του καθεστώτος. Επειδή και εσείς θέλετε να βρείτε αυτό που έχετε χάσει."

Ο Μουσταφά άνοιξε το κελί. "Έχετε επιλογή. Μπορείτε να φύγετε και να προσπαθήσετε να επιστρέψετε στη συνηθισμένη ζωή σας. Ή μπορείτε να έρθετε μαζί μου και να αλλάξουμε αυτή τη χώρα."

Ο Οδυσσέας κοίταξε τα χέρια του. Τέσσερις μήνες φυλακή για μια δήλωση δυστυχίας. Τέσσερις μήνες χωρίς να έχει νέα από τη Μαγδαληνή. Τέσσερις μήνες να βλέπει τη χώρα του να παραδίδεται σε έναν δυστοπικό εφιάλτη.

"Θα ρθω μαζί σας" είπε.

Κεφάλαιο 8: Η Νέα Κοινωνία

Η επανάσταση ήταν πιο εύκολη από όσο περίμενε ο Μουσταφά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε γίνει τόσο αυταρχική που είχε χάσει κάθε λαϊκή στήριξη. Όταν ο Ταχρίρ έκανε εισβολή από τη θάλασσα με τα καράβια του, βρήκε μια χώρα που ήταν έτοιμη να εξεγερθεί.

Η χειμωνιάτικη μάχη διήρκεσε μόνο δύο βδομάδες. Η Ευρωπαϊκή Αστυνομία έφυγε από την Αθήνα, το κυβερνητικό παλάτι κάηκε, και η σημαία της Ε.Ε. κατέβηκε από την Ακρόπολη.

Ο Μουσταφά βρέθηκε στη δύσκολη θέση να διοικεί μια χώρα. Αλλά είχε σχέδιο.

"Δεν θα γίνω δικτάτορας," είπε στην πρώτη συνέλευση στη Βουλή. "Δεν ήρθαμε εδώ για να αντικαταστήσουμε μια τυραννία με μια άλλη."

Η νέα κοινωνία που σχεδίασε ο Μουσταφά ήταν ριζικά δημοκρατική. Κάθε σημαντική απόφαση παίρνονταν σε τοπικές συνελεύσεις. Κάθε νόμος περνούσε από δημοψήφισμα. Κάθε δημόσιος λειτουργός μπορούσε να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή.

Ο Οδυσσέας βρήκε τον εαυτό του σε έναν καινούργιο κόσμο. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, είχε δουλειά – βοηθούσε στην οργάνωση των νέων δημοκρατικών θεσμών. Είχε έναν σκοπό. Αλλά δεν είχε τη Μαγδαληνή.

"Πρέπει να τη βρω," είπε στον Μουσταφά. "Δεν μπορώ να χτίσω μια νέα ζωή χωρίς να ξέρω τι απέγινε."

"Κατανοώ," είπε ο Μουσταφά. "Αλλά να είσαι προσεκτικός. Η πρώτη μάχη τελείωσε. Αλλά ο πόλεμος δεν έχει αρχίσει."

Κεφάλαιο 9: Η Αντεπίθεση

Ο Μουσταφά είχε δίκιο. Ο ελληνικός στρατός, με τη βοήθεια των Ευρωπαίων, είχε αναδιοργανωθεί στη Θράκη. Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, αντιπρόσωπος της παλιάς τάξης, συγκέντρωσε τις υπολειπόμενες δυνάμεις στον Έβρο.

Δεν ήταν μόνος. Από τις βάσεις του ΝΑΤΟ στη Βουλγαρία, τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία, έρχονταν ενισχύσεις. Μισθοφόροι, πρώην στρατιώτες, εθνικιστές - όλοι μαζεμένοι υπό τη σημαία της "Ελευθέρωσης της Ελλάδας".

Αλλά οι πραγματικοί εχθροί δεν ήταν μόνο αυτοί. Στα βουνά της Μακεδονίας, ληστρικές συμμορίες που χρηματοδοτούνταν από τις γειτονικές χώρες έκαναν καταδρομές στα χωριά. Έκλεβαν, σκότωναν, έπαιρναν ομήρους. Ο στόχος ήταν να αποσταθεροποιήσουν τη νέα κυβέρνηση.

"Μας πολεμάνε από όλες τις πλευρές," είπε ο Ταχρίρ στη συνέλευση της νέας κυβέρνησης. "Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για πόλεμο."

Ο Μουσταφά κούνησε το κεφάλι. "Δεν μπορούμε να κερδίσουμε με τη βία μόνο. Πρέπει να κερδίσουμε τις καρδιές των ανθρώπων."

"Οι καρδιές των ανθρώπων δεν θα μας προστατεύσουν από τα πυρομαχικά τους," απάντησε ο Ταχρίρ.

Κεφάλαιο 10: Οι Σκιές του Παρελθόντος

Ενώ η νέα κυβέρνηση προετοιμαζόταν για πόλεμο, ο Οδυσσέας αποφάσισε να αναζητήσει τη Μαγδαληνή. Οι πληροφορίες που είχε συλλέξει από διάφορες πηγές έδειχναν ότι την είχαν  δει τελευταία φορά στη Δράμα, όπου δούλευε σε έναν οργανισμό ανθρωπιστικής βοήθειας.

Η διαδρομή προς τη Μακεδονία ήταν επικίνδυνη. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι ελεγκτικούς σταθμούς, αντάρτες, και μισθοφόρους. Ο Μουσταφά του έδωσε μια μικρή ομάδα προστασίας - τρεις άνδρες με όπλα και ένα παλιό τζιπ.

"Να είσαι προσεκτικός," του είπε ο Μουσταφά. "Ο Χαλίλ είναι κάπου εκεί πάνω. Και δεν έχει ξεχάσει τις διαφορές μας."

Καθώς ο Οδυσσέας ταξίδευε βόρεια, έβλεπε τη χώρα να αλλάζει. Στα νότια, όπου η νέα κυβέρνηση είχε έλεγχο, τα χωριά ήταν ζωντανά. Οι άνθρωποι δούλευαν στα χωράφια, τα παιδιά παίζαν στους δρόμους, οι συνελεύσεις γίνονταν στις κεντρικές πλατείες.

Αλλά όσο πιο βόρεια πήγαινε, τόσο πιο σκοτεινή γινόταν η κατάσταση. Εγκαταλελειμμένα χωριά, καμένα σπίτια, δρόμοι γεμάτοι κρατήρες από εκρήξεις. Η Μακεδονία είχε γίνει πεδίο μάχης.

Κεφάλαιο 11: Η Επανασύνδεση

Στη Δράμα, ο Οδυσσέας βρήκε τελικά ίχνη της Μαγδαληνής. Ο οργανισμός ανθρωπιστικής βοήθειας που δούλευε είχε κλείσει έξι μήνες πριν, όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Αλλά μια γειτόνισσα τον κατεύθυνε σε μια μικρή εκκλησία στην παλιά πόλη.

"Η Μαγδαληνή; Ναι, την ξέρω," είπε ο παπάς. "Βοηθάει τα προσφυγάκια. Αλλά δεν είναι εδώ. Πήγε προς τα σύνορα, όπου είναι χειρότερα."

Ο Οδυσσέας ένιωσε την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Ήταν ζωντανή. Ήταν κοντά.

"Πού ακριβώς;"

"Στα χωριά κοντά στη Βουλγαρία. Εκεί που οι μισθοφόροι σκοτώνουν τους πρόσφυγες."

Κεφάλαιο 12: Η Συνάντηση με τον Χαλίλ

Καθώς ο Οδυσσέας κατευθυνόταν προς τα σύνορα, έπεσε σε μια ενέδρα. Δέκα άνδρες με μάσκες τον περικύκλωσαν, σκοτώνοντας τους φρουρούς του και τραυματίζοντας τον ίδιο στο πόδι.

"Οδυσσέας Καραμανλής," είπε μια φωνή από πίσω από τις μάσκες. "Σύμμαχος του Μουσταφά."

Ο άνδρας που μίλησε έβγαλε τη μάσκα του. Ο Οδυσσέας αναγνώρισε τον Χαλίλ από τις περιγραφές που του είχε δώσει ο Μουσταφά.

"Χαλίλ," είπε ο Οδυσσέας. "Έψαχνα τη γυναίκα μου, όχι εσάς."

"Α, ναι. Η Μαγδαληνή." Ο Χαλίλ χαμογέλασε ψυχρά. "Την ξέρω. Την έχω δει."

Ο Οδυσσέας ένιωσε τη σπονδυλική του στήλη να παγώνει. "Πού είναι;"

"Σε ασφαλές μέρος. Για τώρα. Αλλά μπορεί να μην παραμείνει έτσι."

"Τι θέλετε;"

"Θέλω να στείλετε ένα μήνυμα στον Μουσταφά. Πείτε του ότι η εποχή των συμβιβασμών τελείωσε. Ή μου παραδίδει τον έλεγχο της κίνησης, ή ξεκινάω τον δικό μου πόλεμο."

Κεφάλαιο 13: Η Αποκάλυψη

Ο Χαλίλ οδήγησε τον Οδυσσέα σε μια κρυφή βάση στα βουνά. Εκεί, σε μια σπηλιά που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο, ο Οδυσσέας αντίκρισε τη Μαγδαληνή.

Ήταν πιο αδύνατη απ' όσο τη θυμόταν, με μάτια γεμάτα φόβο. Αλλά όταν τον είδε, το πρόσωπό της φωτίστηκε.

"Οδυσσέα;" Έτρεξε προς το μέρος του, αλλά ο Χαλίλ την εμπόδισε.

"Όχι ακόμη," είπε ο Χαλίλ. "Πρώτα θα μιλήσουμε."

Ο Οδυσσέας κατάλαβε τι συνέβαινε. Η Μαγδαληνή δεν ήταν εδώ από επιλογή της. Ήταν όμηρος.

"Πόσο καιρό την κρατάτε;"

"Τρεις μήνες," είπε ο Χαλίλ. "Από τότε που ξεκίνησε η επανάσταση. Την πήρα επειδή ξέρω ότι θα είναι χρήσιμη."

"Για τι;"

"Για να σας ελέγχω. Εσάς και τον Μουσταφά."

Κεφάλαιο 14: Η Επιστροφή στη Δράμα

Ο Οδυσσέας και η Μαγδαληνή κατάφεραν να αποδράσουν τη νύχτα. Ο Χαλίλ είχε κάνει το λάθος να τους αφήσει αφρούρητους χωρίς δεσμά, θεωρώντας ότι δεν θα τολμούσαν να αποδράσουν στο σκοτάδι.

Καθώς κατέβαιναν προς τη Δράμα, η Μαγδαληνή του εξήγησε τι είχε συμβεί.

"Όταν έφυγα από την Αθήνα," είπε, "δεν σε εγκατέλειπα. Απλά δεν άντεχα να σε βλέπω να καταστρέφεσαι. Ήλθα εδώ για να δουλέψω με τους πρόσφυγες, να κάνω κάτι χρήσιμο."

"Γιατί δεν μου είπες;"

"Επειδή ήξερα ότι θα μου ζητούσες να μείνω. Και θα είχα μείνει. Και θα καταστρεφόμασταν μαζί."

Ο Οδυσσέας κατάλαβε. Η Μαγδαληνή δεν τον είχε εγκαταλείψει. Τον είχε σώσει.

"Αλλά τώρα;"

"Τώρα τα πάντα έχουν αλλάξει. Εσύ έχεις αλλάξει. Έχεις σκοπό. Έχεις ελπίδα."

Κεφάλαιο 15: Η Προειδοποίηση

Στη Δράμα, ο Οδυσσέας μαθαίνει νέα που κάνουν το αίμα του να παγώσει. Ο ελληνικός στρατός, με τη βοήθεια των Ευρωπαίων, είχε ξεκινήσει την αντεπίθεση. Χιλιάδες στρατιώτες, άρματα μάχης, ελικόπτερα, ακόμη και μαχητικά αεροπλάνα συγκεντρώνονταν στα σύνορα με τη Θράκη.

"Πρέπει να προειδοποιήσω τον Μουσταφά," είπε στη Μαγδαληνή.

"Δεν θα τα καταφέρεις," απάντησε εκείνη. "Οι δρόμοι είναι κλειστοί. Η εισβολή θα ξεκινήσει σε λίγες ώρες."

Ο Οδυσσέας κοίταξε τον ορίζοντα. Στα βορειοανατολικά, μπορούσε να δει τη λάμψη από τα φώτα των στρατιωτικών οχημάτων. Ο πόλεμος είχε ξεκινήσει.

"Τότε θα πολεμήσουμε εδώ," είπε. "Θα προσπαθήσουμε να τους καθυστερήσουμε."

"Εμείς; Οδυσσέα, είμαστε δυο άνθρωποι."

"Όχι. Είμαστε περισσότεροι."

Ο Οδυσσέας κοίταξε τους κατοίκους της Δράμας που είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στην πλατεία. Άνδρες, γυναίκες, νέοι, ηλικιωμένοι - όλοι με το βλέμμα στραμμένο προς τα βόρεια, όπου τα φώτα του πολέμου έκαναν τη νύχτα μέρα.

"Η επανάσταση δεν έχει τελειώσει," είπε. "Μόλις ξεκίνησε."

Επίλογος: Η Αρχή του Τέλους

Καθώς ο Οδυσσέας κρατούσε τη Μαγδαληνή στα χέρια του και έβλεπε τα φώτα της εχθρικής στρατιάς να πλησιάζουν, συνειδητοποιούσε ότι η πραγματική μάχη δεν ήταν για την Ελλάδα. Ήταν για την ίδια την ιδέα της ελευθερίας.

Ο Μουσταφά, ο Ταχρίρ,- όλοι πολεμούσαν την ίδια καταπίεση, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Ο Οδυσσέας τώρα κατάλαβε ότι η δική του μάχη δεν είχε τελειώσει. Είχε μόλις ξεκινήσει.

Η Ελλάδα είχε γίνει το πεδίο μάχης για το μέλλον της Ευρώπης. Και όποιος κέρδιζε εδώ, θα καθόριζε τι θα συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο.

Στα βόρεια, οι εχθροί πλησιάζουν. Στα νότια, οι σύμμαχοι περιμένουν. Και στη Δράμα, ένας άνδρας που κάποτε ήταν μόνο ένας άνεργος πολίτης, τώρα κρατάει στα χέρια του την τύχη μιας επανάστασης.

Η πρώτη μάχη έχει τελειώσει. Ο πόλεμος έρχεται.