Κεφάλαιο 1: Η Μεταμόρφωση
Ο Ντίμης Βιδάλης κοιτούσε το είδωλό του στον καθρέφτη του ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης. Τα σημάδια από τις παλιές συμπλοκές είχαν σβήσει από το πρόσωπό του, αλλά οι αναμνήσεις παρέμεναν. Κάποτε, οι νύχτες του γέμιζαν με βία - κυνηγούσε μετανάστες στα σκοτεινά σοκάκια, επιτίθετο σε ομοφυλόφιλους έξω από κλαμπ, τρομοκρατούσε τρανς άτομα και ανάπηρους. Η ακροδεξιά ομάδα του ήταν το παν για εκείνον τότε.
Τώρα όμως, καθισμένος στα σεμινάρια πολιτικής επικοινωνίας, κατάλαβε ότι η βία ήταν παρελθόν. Η εξουσία κρυβόταν στα λόγια, στην πειθώ, στην τέχνη της χειραγώγησης. Οι εισηγητές του μιλούσαν για "narrative control" και "emotional triggers". Ο Βιδάλης άκουγε προσεκτικά, σημείωνε, μάθαινε.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, είχε ένα σχέδιο.
Κεφάλαιο 2: Η Ανακάλυψη
"Κύριοι συμπολίτες," φώναξε ο Βιδάλης από το βήμα, "σας αποκαλύπτω σήμερα μια συγκλονιστική αλήθεια που θα αλλάξει τη μοίρα του έθνους μας!"
Το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία κοίταζε με περιέργεια. Ο Βιδάλης είχε εδραιωθεί ως πολιτικός τα τελευταία χρόνια, προβάλλοντας μια εικόνα μετριοπαθούς εθνικιστή. Τα βίαια παρελθόν του είχε θαφτεί βαθιά.
"Οι Αραουκάνοι της Χιλής," συνέχισε με δραματικό τόνο, "είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων! Η γενετική έρευνα που παρήγγειλα το αποδεικνύει ανεπιφύλακτα!"
Βέβαια, καμία τέτοια έρευνα δεν υπήρχε. Αλλά οι άνθρωποι ήθελαν να πιστεύουν. Ήθελαν κάτι που να τους κάνει περήφανους, κάτι που να τους ξεχωρίζει.
"Όταν γίνω πρωθυπουργός," συνέχισε, "θα παραχωρήσω στους αδελφούς μας Αραουκάνους τα ίδια δικαιώματα που έχει κάθε Έλληνας πολίτης! Θα τους δώσουμε την ιθαγένεια που τους αξίζει!"
Τα χειροκροτήματα ήταν εκκωφαντικά.
Κεφάλαιο 3: Η Δόλια Υπόσχεση
Στη Χιλή, στα βουνά όπου ζούσαν οι Αραουκάνοι, η είδηση έφτασε σαν άνεμος φωτιάς. Ο Ραϊμούντο, ηγέτης μιας από τις μεγαλύτερες κοινότητες, κάλεσε συνέλευση.
"Ακούσατε τι λέει αυτός ο Έλληνας πολιτικός;" είπε στους συγκεντρωμένους. "Ότι είμαστε Έλληνες! Ότι θα μας δώσει δικαιώματα!"
Η γριά Μαριγκαλ, η σοφότερη της φυλής, κούνησε το κεφάλι της. "Δώρα από ξένους συνήθως κρύβουν παγίδες, παιδί μου."
Αλλά οι νεότεροι ενθουσιάστηκαν. Δικαιώματα! Ιθαγένεια σε μια ευρωπαϊκή χώρα! Ταξίδια, εργασία, ευκαιρίες!
Όταν ο Βιδάλης κέρδισε τις εκλογές, οι Αραουκάνοι πανηγύρισαν. Δεν ήξεραν ότι η Ελλάδα μόλις είχε υπογράψει νέα μνημόνια, ότι το χρέος της χώρας ήταν ασύλληπτο, ότι οι πολίτες της στέναζαν κάτω από τη φορολογία.
Κεφάλαιο 4: Η Παγίδα Κλείνει
"Αγαπητοί αδελφοί Αραουκάνοι," έγραψε ο Βιδάλης στην επίσημη επιστολή που έστειλε στη Χιλή, "σας καλωσορίζω στην ελληνική οικογένεια! Από σήμερα έχετε όλα τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών."
Στη συνέχεια, με μικρά γράμματα: "Σύμφωνα με τις διεθνείς συμφωνίες, οι νέοι πολίτες μας συμμετέχουν αναλογικά στην εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους."
Ο λογαριασμός που έφτασε στους Αραουκάνους ήταν αστρονομικός. Δισεκατομμύρια ευρώ, κατανεμημένα ανάλογα με τον πληθυσμό τους.
"Τι είναι αυτό;" φώναξε ο Ραϊμούντο στον τηλεφωνικό διάλογο με την ελληνική πρεσβεία. "Εμείς δεν δημιουργήσαμε αυτό το χρέος! Ζούμε στη Χιλή!"
"Λυπούμαι," απάντησε ξερά ο πρεσβευτής. "Οι διεθνείς συμβάσεις που υπογράψατε σας δεσμεύουν. Η ιθαγένεια έχει υποχρεώσεις."
Κεφάλαιο 5: Το Μαύρο Χρυσάφι
Την ίδια εβδομάδα που οι Αραουκάνοι έλαβαν τον φορολογικό τους λογαριασμό, στην Ελλάδα ανακαλύφθηκαν τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου. Τα έσοδα ήταν τόσο μεγάλα που το χρέος εξαφανίστηκε σε λίγες εβδομάδες.
Ο Βιδάλης χαμογελούσε πλατιά στις συνεντεύξεις Τύπου. "Βλέπετε, συμπολίτες μου, η Ελλάδα ξαναβρίσκει τη χαμένη της δόξα!"
Πίσω από τις κλειστές πόρτες, μοίραζε συμβόλαια σε φίλους και συνεργάτες. Εταιρείες-φαντάσματα, offshore λογαριασμοί, συμβουλευτικές υπηρεσίες με φουσκωμένες αμοιβές. Τα πετρελαίου έσοδα εξαφανίζονταν στις τσέπες των ημετέρων του.
Στη Χιλή, όμως, οι φορολογικοί έλεγχοι συνεχίζονταν. Οι Αραουκάνοι έβλεπαν τις περιουσίες τους να κατασχονται, τα σπίτια τους να βγαίνουν σε δημοπρασία, τα παιδιά τους να μην έχουν τί να φάνε.
Κεφάλαιο 6: Η Εξέγερση
"Φτάνει!" φώναξε ο Ραϊμούντο στη συγκέντρωση έξω από την ελληνική πρεσβεία στο Σαντιάγο. Χιλιάδες Αραουκάνοι είχαν κατέβει από τα βουνά.
"Μας εξαπάτησαν! Μας έκαναν σκλάβους των χρεών τους ενώ αυτοί κολυμπούν στα πετρέλαια!"
Οι διαδηλωτές έσπασαν τα παράθυρα της πρεσβείας, κατέστρεψαν το αυτοκίνητο του πρεσβευτή, έκαψαν την ελληνική σημαία.
"Θέλουμε το μερίδιό μας από τα έσοδα του πετρελαίου!" φώναζαν. "Είμαστε Έλληνες πολίτες! Έχουμε δικαιώματα!"
Κεφάλαιο 7: Η Προδοσία
Ο Βιδάλης παρακολουθούσε τα γεγονότα από το γραφείο του. Το πρόσωπό του παρέμεινε ψύχραιμο καθώς υπέγραφε το διάταγμα.
"Με άμεση ισχύ," διάβασε στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, "αφαιρείται η ελληνική ιθαγένεια από όλους τους Αραουκάνους της Χιλής λόγω ανταρσίας κατά του ελληνικού κράτους."
"Αλλά κύριε πρωθυπουργέ," είπε διστακτικά ο υπουργός Εξωτερικών, "αυτό θα δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο..."
"Δεν με νοιάζει," απάντησε ψυχρά ο Βιδάλης. "Έκαναν το λάθος τους. Στράφηκαν κατά της πατρίδος.Τώρα θα πληρώσουν."
Κεφάλαιο 8: Η Τροχιά του Άστρου
Σαν να το ήθελε η μοίρα, την επόμενη εβδομάδα στην Ελλάδα στέρεψαν οι πετρελαιοπηγές. Οι γεωλόγοι μιλούσαν για φυσικό φαινόμενο, για βραχυπρόθεσμα κοιτάσματα, για λάθος εκτιμήσεις.
Το νέο χρέος που σχηματίστηκε ήταν διπλάσιο από το προηγούμενο. Οι τράπεζες, που είχαν δανείσει βασιζόμενες στα πετρελαϊκά έσοδα, τώρα απαιτούσαν τα χρήματά τους πίσω.
Ταυτόχρονα, στη Χιλή, οι Αραουκάνοι ανακάλυψαν στα εδάφη τους τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου - τα μεγαλύτερα που είχαν βρεθεί ποτέ στη Νότια Αμερική. Σε λίγους μήνες, από φτωχοί καλαμοκαίρι έγιναν οι πλουσιότεροι άνθρωποι της ηπείρου.
Κεφάλαιο 9: Η Παρακάλεση
Ο Βιδάλης κοιτούσε τα χαρτιά στο γραφείο του. Τα νούμερα ήταν καταστροφικά. Η Ελλάδα στεκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας, οι πολίτες διαδήλωναν κάθε μέρα, το κόμμα του έπεφτε στις δημοσκοπήσεις.
Με τρεμάμενα χέρια, σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε την πρεσβεία της Χιλής.
"Θα ήθελα να μιλήσω με τον αρχηγό Ραϊμούντο," είπε με κομμένη φωνή.
Όταν η γραμμή συνδέθηκε, η φωνή του έγινε παρακλητική:
"Αγαπητέ Ραϊμούντο, ίσως υπήρξε... παρεξήγηση. Θα θέλαμε να συζητήσουμε την επαναφορά της ιθαγένειας, ενδεχομένως με νέους όρους. Μπορούμε να μιλήσουμε για συμμετοχή στα πετρελαϊκά έσοδα..."
Κεφάλαιο 10: Η Τελική Απάντηση
Ο Ραϊμούντο άκουσε υπομονετικά. Στο φόντο ακούγονταν τα γέλια των άλλων αρχηγών των Αραουκάνων που είχαν συγκεντρωθεί στο γραφείο του.
Όταν ο Βιδάλης τελείωσε, υπήρξε μια μακρά σιωπή.
"Κύριε Βιδάλη," είπε τελικά ο Ραϊμούντο με γαλήνια φωνή, "η γριά Μαριγκαλ είχε δίκαιο. Τα δώρα από ξένους κρύβουν παγίδες."
Έκανε μια παύση, και τα γέλια στο φόντο γίναν πιο δυνατά.
"Αλλά ξέρετε τι; Τώρα εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε τα πετρέλαια. Και νομίζω ότι θα τα κρατήσουμε για τον εαυτό μας."
Η γραμμή έκλεισε.
Ο Βιδάλης κοίταξε το τηλέφωνο, μετά τον καθρέφτη στον τοίχο. Το πρόσωπο που αντίκρισε ήταν του ίδιου ανθρώπου που κάποτε επιτίθετο βάναυσα σε αδύναμους. Τώρα όμως, ήταν αυτός ο αδύνατος.
Η ειρωνεία του χρόνου είχε κλείσει τον κύκλο.
Επίλογος
Οι Αραουκάνοι χρησιμοποίησαν τον πλούτο τους για να προστατεύσουν τα δάση τους, να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους, να χτίσουν νοσοκομεία και σχολεία. Δημιούργησαν ένα ταμείο για την προστασία των ιθαγενών λαών σε όλο τον κόσμο.
Ο Βιδάλης παραιτήθηκε μέσα στη ντροπή και χάθηκε στην αφάνεια. Λένε ότι κάποιες νύχτες περιπλανιέται στα ίδια σοκάκια όπου κάποτε έσπερνε βία, αλλά τώρα είναι αυτός που φοβάται.
Και στα βουνά της Χιλής, η γριά Μαριγκαλ χαμογελά κάθε φορά που ακούει την ιστορία. "Η αλήθεια," λέει στα παιδιά που τη συναντούν, "έχει έναν τρόπο να βρίσκει το δρόμο της πίσω σε αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να την ξεγελάσουν."
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου