Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

photo n music

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

70s wild n fantasy rock photo set

την Μαΐου 24, 2025

Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Το λεωφορείο της Ιουλίας -επεισόδια 1 και 2

«Το Λεωφορείο της Ιουλίας» επεισόδιο 1 Η Ιουλία δεν μπορούσε να σταθεί πουθενά πάνω από τρεις μέρες. Ήταν καταδικασμένη – ή ευλογημένη – να ζει μέσα σε ένα λεωφορείο. Όχι οποιοδήποτε λεωφορείο, αλλά ένα που συνέχιζε αδιάκοπα το ταξίδι του μέσα σε πόλεις, χωριά, βουνά και πεδιάδες. Ήξερε ότι αν το εγκατέλειπε για περισσότερο από 72 ώρες, θα πέθαινε. Δεν ήξερε γιατί. Ήταν πάντα έτσι. Το λεωφορείο ήταν το καταφύγιό της – και η φυλακή της. Ένα απόγευμα με βροχή, κάπου στα σύνορα της χώρας, το λεωφορείο σταμάτησε απότομα σε μια μικρή στάση. Οι πόρτες άνοιξαν και μέσα πετάχτηκε ένα μικρό αγόρι. Τα ρούχα του ήταν βρεγμένα, γεμάτα λάσπη. Το πρόσωπό του σκονισμένο, τα μάτια του όμως – φωτιά. Τρόμος, αλλά και αξιοπρέπεια. Πίσω του, μια ομάδα αντρών έτρεξε, φωνάζοντας συνθήματα μίσους, απειλώντας. Η Ιουλία σηκώθηκε ήρεμα από τη θέση της. Ένιωσε τη δύναμη να τρέμει κάτω απ’ το δέρμα της, σαν ρεύμα έτοιμο να εκραγεί. Το αγόρι κουλουριάστηκε σε μια γωνιά, ενώ οι άντρες ανέβηκαν στο λεωφορ...

pistolwoman-photo set 70s style

Το Λεωφορείο της Ιουλίας – Επεισόδιο 3: Η Απόρριψη

Το Λεωφορείο της Ιουλίας – Επεισόδιο 3: Η Απόρριψη Η διαδρομή κυλούσε όπως πάντα – αθόρυβα και μονότονα. Η βροχή είχε σταματήσει, αλλά τα σύννεφα δεν είχαν φύγει. Το λεωφορείο, σαν φάντασμα, διέσχιζε την πόλη με σταθερό ρυθμό, κουβαλώντας τις ζωές και τα μυστικά των επιβατών του. Στην επόμενη στάση, μπήκε βιαστικός ένας άντρας γύρω στα πενήντα, με ακριβό σακάκι και αηδιασμένη έκφραση. Μιλούσε δυνατά στο κινητό του, αδιαφορώντας για όσους βρίσκονταν γύρω του. «…Σου λέω, δεν βγαίνει άλλο. Η εφορία κάθε μήνα κάτι καινούριο. Θα το πω στον λογιστή να κόψει απ’ τους υπαλλήλους. Επίδομα σίτισης, ασφάλειες, όλα. Δεν είμαστε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Αν δεν τους αρέσει, να φύγουν! Να πάνε αλλού να δουλέψουν…» Γέλασε άχαρα. «Το κράτος με γονατίζει κι αυτοί νομίζουν ότι δικαιούνται και παραπάνω!» Η Ιουλία τον παρατηρούσε χωρίς να μιλά. Η φωνή του, κάθε λέξη, της έφερνε ανατριχίλα. Δεν ήταν απλώς αλαζονεία. Ήταν το απόλυτο κενό. Ένας άνθρωπος χωρίς ίχνος τύψης για το βάρος που πετούσε πάνω ...

Από το Blogger